Rozdział 10: "Jak twój brat to robi?"

Heh, jeśli mam być szczera, to ten rozdział mi wyszedł taki ni w dupę, ni w oko...:P To tak ode mnie, ale ocenę to ja zostawię Wam... A tak btw, to rozdział dedykuję tym razem Lince, bo znów się będzie rzucać:D Nie no żart, miłego czytania!

_________________________________*

-Aeufghwlkeagnmelga! Zginiemy! Już po nas! Zjedzą nas jakieś wilki! –Zaczął panikować Brad. Wtedy podszedł do niego Joe i dał mu z liścia.

-Uspokój się, co? To nie koniec świata!

-A pan kierowca się nie odezwie nic? –Spytał z ironią Mike, patrząc na mężczyznę, który właśnie klęczał i oglądał dół samochodu.

 -Ah.. A co mam mówić? Bak przecieka. Nie wiem jak to się stało.. Cholera, a sprawdzałem jeszcze przed samym wyjazdem cały autobus.. –I zaklął cicho pod nosem.

Shinoda zmierzył go jeszcze podejrzliwym wzrokiem i odwrócił się do reszty.

-Spróbuję jeszcze zadzwonić do Ricka… -Powiedział i wyciągnął z kieszeni telefon.

Na dworze zaczynało robić się coraz chłodniej. Na niebie co jakiś czas przeleciał nietoperz, czy ptak.

Mike wyciągnął rękę z telefonem do góry i zaczął łazić to tu, to tam.

-Cholera, zasięgu nie ma! –Krzyknął do nich.

-A pan nie ma jakiegoś radia, żeby się z kimś skontaktować? –Spytał Brad, patrząc na kierowcę. Ten pokiwał przecząco głową.

-Dziwne.. –Powiedział niedosłyszalnie Shinoda, gdy już się do nich zbliżył.

Robert spojrzał tylko na niego i wzruszył bezsilnie ramionami.

-Lepiej wejdźmy do środka, bo się przeziębimy. –Zaproponował Adam i wskazał ręką na wejście do autobusu. -Będę próbował się jeszcze do kogoś dodzwonić..

-Ja wam mówię.. –Zaczął Brad. –Zginiemy tu.. Dobrze, że chociaż wydaliśmy już z kilka płyt, to może tak łatwo o nas nie zapomną…
Rok 1996...

-Chłopaki, proszę, pomóżcie mi!

-Co my ci poradzimy? –Spytał Spike kreśląc coś na zeszycie.

Właśnie siedzieli w niewielkiej knajpce i czekali na zamówienie.

-Przez Joe’go jestem umówiony na sobotę z… z… -Przełkną głośno ślinę i zakrył twarz dłońmi. –Z Anette..

-Hehe lepszy rydz, niż nic. –Zaśmiał się Hahn.

-Jak ci zaraz przyłożę, to zobaczymy, czy to będzie nic! –Pogroził mu pięścią Delson.

-Chłopaki, uspokójcie się. Nie da się tego jakoś odwołać? –Spytał Mikey, przeglądając menu.

-Albo w ogóle nie przyjdź w sobotę. Pomyśli, że ją olałeś i da ci spokój. –Zaproponował Rob.

-Niezły pomysł.. hmm..

-Tak, ale później złapie go na jakiejś przerwie i będzie się dopytywać, czemu nie przyszedł. –Dodał Dave.

-Oo nie.. –Jęknął Brad i walnął głową o blat stolika. –Jestem skończony..

Mike wyciągnął rękę i poklepał go po plecach. Później na nią spojrzał i wytarł szybko o spodnie.

-Brad, nie będzie tak źle. –Powiedział. –Udawaj niezainteresowanego, to zawsze działa!

-Patrzcie, jaki znawca się znalazł! –Zakpił Joe.

-Wal się. –Prychnął Shinoda. –Może nie jestem jakimś znawcą, bo sam laski nie mam, ale.. mój brat ma niezłe powodzenie i czasem trochę opowiada, więc wiem.

-Skoro zahaczyliśmy o temat twojego brata to.. –Zaczął Dave. –Córka brata mojej mamy koleżanki…

-Możesz po angielsku? –Spytał Mike, chyba nie zrozumiawszy do końca o kogo chodzi.

-Noo… Moja mama ma koleżankę, ta koleżanka ma brata i ten brat koleżanki ma córkę..

-Aha, jasne… -Pokręcili wszyscy głowami, jakby od początku wiedzieli o co chodzi.

-I ta córka się zakochała w twoim bracie, hehe. –Dokończył Farrell.

-Woah, to ładnie. –Gwizdnął Rob.

-Jak twój brat to robi –Spytał Brad i spojrzał z wielkimi oczami na Shinodę.-Że ma takie wzięcie??

Ten tylko wzruszył ramionami i wbił wzrok w stół.

Wtedy podeszła kelnerka z tacą. Postawiła im na stole napoje i odeszła. Hahn jeszcze spojrzał za nią i zaraz odwrócił się do reszty.

-Ej, Joe! Ja zamawiałem colę! –Powiedział Phoenix, wydzierając Koreańczykowi szklankę z dłoni.

-Wcale niee! Ty zamawiałeś wodę! –Zachichotał Hahn i podniósł napój wysoko, tak by David nie mógł dosięgnąć.

-Po jakiego grzyba miałbym zamawiać wodę! Joe, ćwoku, oddaj to!

Wszyscy zaczęli się śmiać.

-No, a wracając do tematu twojego brata.. –Zaczął Brad. –To on przypadkiem nie chodzi z tą.. jak jej tam..

-Elisabeth..? –Spytał Mike.

-Niee..

-Amy? –Zaproponował Rob, siorbiąc sok pomarańczowy.

-Niee..

-Donna?

-NIE! –Warknął w końcu Delson. –No taa… ewnjfdigjdfpogisdvl

-PO ANGIELSKU! –Ryknął Joe i oddał w końcu Farrellowi colę.

-Z Anną!

-Jaką Anną? –Wzruszył się lekko Spike i spojrzał uważnie na przyjaciela.

-Jak jej tam..

-O nie, znowu zaczyna.. –Jęknął Dave. –Brad, proszę cię!

-Lovejoy! No właśnie, wiecie o kogo… -I zanim dokończył wszyscy krzyknęli chórem:

-CO?!

-Ej, czemu się na mnie drzecie? –Spytał przestraszony Delson i odsunął się od nich. –Przecież to nie ja z nią chodzę!

-Chwila, chwila…! –Przerwał Shinoda lekko zdenerwowany. –Jak to.. Powiedziałeś, że… Mój brat, Jason, tak? Chodzi z Anną… Lovejoy?

-No chyba..

-Czemu nic wcześniej nie mówiłeś?! –Warknął z wyrzutem pół-Japończyk i o mało co nie przewrócił swojej coli.

-Bo niedawno się dowiedziałem!

-Skąd? –Spytał tym razem Bourdon i poprawił okulary, które zsuwały się z jego nosa, pod wpływem nagłych niekontrolowanych odruchów.

Wszyscy spojrzeli uważnie na Delsona.

-Słyszałem jak gadał na przerwie z Martinem, wiecie, tym z klubu sportowego, że wyrwał nową laskę i powiedział jej nazwisko.

-O choinka… -Szepnął raczej do siebie Joe i łyknął trochę napoju.

Oczy tym razem skierowały się na Mike’a. Ten otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, a potem zamknął chyba jednak zrezygnowawszy. Gapił się tępo w stolik.

-Hej, Spike.. Nie przejmuj się. –Pocieszył przyjaciela Dave.

-Taa.. –Wyjąkał cicho w odpowiedzi i zapanowała cisza, przerywana tylko nierównym siorbaniem to Joe’go, to Roba.

Brad westchnął ciężko i spojrzał na przyjaciela, który wyglądał jakby go coś potrąciło.

-Chyba nieźle się napaliłeś na tą laskę..

-Wiecie co –Zaczął Shinoda i wstał. –Ja.. muszę już iść.

-Ej, ale nie wypiłeś jeszcze swojej coli. –Zauważył oczywiście Joe i wskazał ręką na napój.

-Weź ją.

Hahn uśmiechnął się zwycięsko i przysunął colę do siebie.

-A co z dzisiejsza próbą? –Zapytał Rob, patrząc jak Mike zakłada kurtkę. Reszta przytaknęła.

-Odpuśćmy ją sobie. Zresztą Mark chyba nie ma zamiaru się zjawić na najbliższych próbach. I chyba.. znalazł sobie nowych znajomych. –Tu wskazał głową za okno. Wszyscy wyjrzeli i zobaczyli Wakefielda z grupką trzecioklasistów. –Na razie chłopaki..

Rzucił Shinoda i szybko wyszedł.

-Biedny Mike… -Powiedział Brad, odprowadzając przyjaciela wzrokiem do drzwi, póki w nich nie zniknął. –Nie dość, że zespół nam się rozpada, to jeszcze to z Anną..

-Ciekawe jak długo to wszystko wytrzyma. –Dodał Dave i zamieszał szklanką.

***

-Chester! Wstawaj debilu!

-C-co…? –Chłopak przetarł zaspane oczy i ujrzał twarz swojego brata. –Co kurwa chcesz?

-Też się cieszę, że cię widzę kochana siostro, ale mam dla ciebie smutne wieści.

-Jakie? –Bennington wstał i przetarł oczy, żeby lepiej widzieć znienawidzoną twarz brata.

-Znalazłem ci pracę! –Wymachnął mu jakimś świstkiem przed oczami.

-Jak to?

-Tak to. Twoja dziewczyna prosiła mnie o pomoc i ja, taki wspaniały i wielkoduszny brat z chęcią pomogłem!

-Wal się. –Wziął od niego karteczkę i zaczął czytać.

-Nie no, nie ma sprawy! –Odpowiedział wywracając oczami Brian i podszedł do drzwi. –A tak w ogóle to chodź na śniadanie. Twoja laska robi pyszne naleśniki! Ja już zjadłem chyba z tuzin.

-Yhym… -Bennington mruknął jeszcze zaspany i powoli wstał z łóżka. –Chyba sobie żartuje, że będę pracował w Burger Kingu jako kelner… 

Zmiął karteczkę i wrzucił ją do kosza. Wyjął z szafki stare, poprzecierane spodnie i włożył je na siebie.

-Gdzie reszta mojego pieprzonego rodzeństwa? –Spytał, wchodząc do kuchni, gdzie siedzieli Sam i Brian.

-Tobi jest na treningu z siatkówki, a Marie u koleżanki. –Wytłumaczył starszy Bennington, po czym włożył duży kawałek naleśnika do buzi.

Chester odburknął tylko coś niezrozumiałego i podszedł do Samanthy.

-Hej.. –Przywitał się z szerokim uśmiechem, po czym delikatnie pocałował ją w malinowe usta.

-Hej. –Odpowiedziała i odwzajemniła uśmiech. W jej oczach chłopak dostrzegł jednak smutek. Domyślał się, czym to było spowodowane, ale nic nie powiedział, ignorując to.

Usiadł do stołu, naprzeciw brata i nałożył sobie porcję naleśników.

-I jak praca? –Spytała dziewczyna, wstając od stołu, by przełożyć smażącego się na patelni naleśnika. –Podoba się?

-Chyba sobie jaja robicie. –Wypalił. –Nie będę pracował w żadnej śmierdzącej knajpie.

-To nie jest knajpa. –Zaprotestował ostro jego brat. –Żadna praca nie hańbi, jeśli przynosi jakieś zyski.

-Taa..

-Chester, nie chcemy zrobić ci na złość, tylko pomóc. Lepsze to niż nic. –Wytłumaczyła Sam.

-Nie ma mowy…

-Chester, ale..

-Nie ma żadnego „ale”! Nie zmusicie mnie, żebym tam poszedł. –Przerwał dziewczynie, po czym szybko wstał od stołu nie dokończywszy naleśnika i wyszedł szybko z kuchni, lekko zdenerwowany. Nie będą mu przecież mówić co ma robić. Sam doskonale sobie poradzi, a oni nie musza mu szukać żadnej pracy.

Dziewczyna pokręciła tylko ze zrezygnowaniem głową i głośno westchnęła.

-Taki jest już ten nasz Chester.. –Zaczął Brian jeszcze przeżuwając. –Nie da dojść do słowa i nic sobie wytłumaczyć. Na swoją szkodę.

-Tak.. Boję się o niego i jego przyszłość. Ostatnio miewa jakieś dziwne napady. Nie można w ogóle z nim porozmawiać, bo zaraz staje się agresywny. Nie chce ze mną porozmawiać, tylko zbywa mnie krótkimi odpowiedziami. Nie mam już sił…
Rok 2007...

-Wydaje mi się… -Zaczął Shinoda z dziwną nutką tajemniczości. –Że to nie przypadek.

-Jak to? –Spytał Dave, siedząc naprzeciw niego.

-Uważasz, że to jakiś podstęp? –Wywnioskował Chester. –Stary, nie przesadzasz trochę…

-Nie! Od początku ten kierowca wydawał mi się jakiś podejrzany. –Zniżył ton i spojrzał na przód autobusu, gdzie siedział facet. Adam był wciąż na zewnątrz. –Ten pierwszy raz, gdy nas zobaczył… Ten dziwny wyraz twarzy, gdy na nas patrzył.. To musi być jego sprawka, ale jeszcze nie wiem jakie on ma z tego korzyści.

-Naczytałeś się za dużo komiksów. –Skwitował wszystko Phoenix. –A myślałem, że to Joe jest najdziwniejszym członkiem zespołu…

-Ej! –Warknął Hahn, przeżuwając kolorowe żelki.

-Oj no nie wiem… -Powiedział Bennington z takim wyrazem twarzy, jakby sam nie wiedział co o tym myśleć. –Wiecie co, jest już późno. Kładźmy się lepiej spać, bo zaczynamy już bredzić od rzeczy.

Bourdon spojrzał na zegarek i pokiwał głową.

-Jest już dobrze po 23…

Nagle coś niewielkiego walnęło w szybę.

-Boże Chryste Jezu! –Złapał się za serce Brad i odskoczył jak poparzony.

-Spokojnie, to tylko nietoperz. –Uspokoił go Rob.

Reszta też wyglądała na lekko przestraszonych, ale wszyscy siedzieli cicho.

-Chester ma rację, lepiej idźmy spać, bo stajemy się już trochę paranoiczni.

Wszyscy się zgodzili i po 20 minutach każdy już spał u siebie na miejscach. Każdy oprócz Mike’a. Shinoda siedział w ciszy i nadsłuchiwał. Jedyne co słyszał to chrapiący przyjaciele i Joe od czasu do czasu mówiący coś przez sen. Było już naprawdę zimno. Przy każdym wydechu widział białą parę, wydobywającą się z jego ust i po chwili rozpływającą się w powietrzu. Mężczyzna nakrył się kocem pod samą brodę. Wszędzie było ciemno i zimno. To, że stali na jakimś pustkowiu, Bóg wie gdzie nie napawało go szczęściem, ani spokojem, wręcz przeciwnie. Czuł dziwny niepokój.

Nagle coś usłyszał. Coś z zewnątrz. Jakby czyjś oddalony głos. Znieruchomiał na chwilę i nasłuchiwał. Tym razem nie usłyszał już nic. Może to tylko wyobraźnia płata mu figle i już zaczyna bzikować? Takie „wycieczki” źle mu robią… Wtedy poczuł, że coś napiera na jego pęcherz. To był wyraźny znak, że musi wyjść. Było zimno, więc niezbyt mu się chciało, ale z każdą chwilą czuł coraz większy ciężar w pęcherzu.

-Nie wytrzymam…. –Wyszeptał do siebie. Zacisnął zęby i próbował spać, ale się nie udawało.

Teraz musiał podjąć trudną decyzję. Zmarznąć bardziej, ale sobie ulżyć, czy siedzieć pod ciepłym kocem z pełnym pęcherzem?

Po chwili wstał i rozejrzał się. Wszyscy spali. Nie było tylko Adama. Poczuł wtedy dziwny lęk i niepokój. Gdzie on mógł być o tej porze?

Przeszedł przez autobus starając się nikogo nie budzić i przycisnął zielony guzik. Drzwi parsknęły, po czym powoli się otworzyły. Shinoda wyszedł na zewnątrz i poczuł, że ogarnia go jeszcze gorsze zimno, niż w autobusie. Czuł, że ręce same się telepią. Wszędzie było ciemno, więc nie widział wiele. Trochę było to przerażające. Dostrzegł w pobliżu jakieś niewielkie krzaki i postanowił tam załatwić swoją potrzebę. Rozejrzał się uważnie dookoła i niepewne ruszył w ich stronę. Ciągle mu się zdawało, że coś słyszy, ale już nie wiedział, czy to on sobie to wymyśla, czy naprawdę coś słyszy. Podszedł do krzaków i już chciał rozpinać rozporek, gdy nagle poczuł, że ziemia pod jego stopami się osuwa i zaraz runął na ziemię, w jakiś dół.

-Cholera! –Wypluł z ust trochę piachu. Nagle poczuł, że coś ciepłego łapie go za kostkę... 

/ Angel.Park