Rozdział 1: "Mike znów się nabrał"

Rok 1991…..

-Ben, podsadź mnie jeszcze trochę!

-Nie mogę już wyżej… Auć! Uważaj, tu mam głowę!

-Ehh nic nie widzę… Zasłoniła. –Chłopak z naburmuszoną miną podparł podbródek o powyginany, blaszany parapet. Widział tylko krągłe kobiece kształty schowane za różową zasłoną prysznica. Rękoma podciągnął się jeszcze bardziej, aby lepiej widzieć.

-Hej, Chaz! Nie zapominaj, że my też chcemy coś zobaczyć… -Chester spojrzał z góry na dobrze widoczną w ciemności rudą czuprynę Jake’a. Uśmiechnął się z lekką irytacją i rzucił:

- Zamknij się i rób co miałeś robić, bo nic nie słyszę.

-A co masz słyszeć?? Przecież ona się kąpie. A z resztą, moja robota jest do dupy! Mam stać na czatach, a i tak nikt nie idzie… -Chłopak kopnął drobny kamyk i wsadził ręce w kieszenie powycieranych dżinsów.  Powiał lekki wietrzyk i z nieba zaczął sypać się śnieg.

-Co to było…? –Szepnął łamiącym się głosem Ben, łapiąc mocno za kostki stojącego na jego barkach Chester’a. Ten zachwiał się lekko i przycisnął jeszcze bardziej do zimnej ściany.

-Jak zwykle coś ci się przesłyszało! Nie ruszaj się, bo spadnę. Ooo tak… -Przetarł zaparowane okienko i dodał szczęśliwym głosem: -Chyba wychodzi!

-Co? Daj popatrzeć! -Zaskomlał Jake i pociągnął Bena za kurtkę. Dwie sekundy później Chester leżał już na ziemi.  Na ich nieszczęście obok stały śmietniki, co zaskutkowało głośnym rumorem.

-No to mamy przejebane… -Stwierdził Chaz i jak na znak powstawali i ruszyli pędem w długą, ciemną uliczkę z obawą, że ktoś ich usłyszał…

Rok 2006...

-Pamiętam to, jakby to było wczoraj! –Prawie krzyknął uradowany mężczyzna. –Ahh te dziecięce lata…

-A jemu co? Zebrało się na wspominanie? –Podszedł Joe chrupiąc paprykowe chipsy. Mike siedział na krześle, a przed nim opierał się o sprzęt do nagrywania Bennington.

-Podglądaliśmy wtedy Betty Roule. Najlepszą sztukę w mieście! –Dodał z błyskiem w oczach.

Mike spojrzał znacząco na Joe’go i wywrócił oczami.

-Tak, wiemy. Już nam to kiedyś mówiłeś… Gdzie jest tak w ogóle Anna? –Zapytał Shinoda rozglądając się naokoło.

-Gdzieś w kiblu z Brad’em. –Odparł spokojnie Hahn, dalej wcinając. Mike wstał tak gwałtownie, że o mało co nie strącił szklanki stojącej na stoliku.

-C-co?!

-Próbują…

Zanim Joe zdążył jeszcze dokończyć Mike był już po drugiej stronie pokoju. Zwinnie przeskoczył małą  ciemnowiśniową pufę i  wskoczył do łazienki jak oparzony. Nagle rozległ się sopranowy pisk. Wszyscy pozatykali uszy i zbiegli się, żeby zobaczyć co się dzieje.

-WYNOCHA!! –Usłyszeli już normalny głos Delsona.

Reszta zespołu zbiegła się do łazienki z zaskoczonymi minami, a tuż po nich weszła sama Anna.

-Co było cholery jasnej to do…?! –Wydusił z siebie pół śmiechem Hahn.

-W tłumaczeniu na nasz… -Zaczął ze stoickim spokojem,  jakby to nie był pierwszy raz Robert. –„Co to do cholery jasnej…-Dodał beznamiętnie:-…było.”

-Eee… -Mike z zakłopotaną miną, podrapał się po głowie. –Ja… ja myślałem, że…

-Haha Rob, wygrałem! –Krzyknął Joe. –Mike znowu się nabrał. Wisisz mi kolejne 50 baksów.

-No nie..! Przez ciebie jestem już spłukany. Musze zbić moją kochaną świnkę-skarbonkę… -Zrobił minę zbitego pieska i z opuszczoną głową wyszedł z łazienki, a za nim dumny jak paw, Joe.

Chester i Phoenix wybuchnęli gromkim śmiechem.

-Nie wiem co jest śmieszniejsze: mina Mike’a… -Przerwał Chaz, żeby nabrać powietrza po nagłym ataku śmiechu. –Czy widok kąpiącego się Brad’a haha…

W tym momencie chłopaki spojrzeli na siebie poważnie, potem na Delsona i znów na siebie. Zrobili pytające miny i natychmiast wstali z podłogi.

-Założę się o całe 10 dolców, że jutro jest jakieś święto…. –Powiedział Dave do Chaz’a powoli wychodząc z łazienki. –Albo może wydajemy nowy singiel…? –I wyszli rozprawiając na temat: z jakiej to okazji BBB bierze prysznic.

-Mike… - Zaczęła Anna i ujęła czule rękę męża. –O co chodzi?

-Ja…

-Przepraszam gołąbeczki, że wam przerywam tą iście porywającą konwersację, ale jednak chcę się wykąpać w spokoju. –Przerwał lekko zażenowany tą całą sytuacją Brad. Stał zasłaniając się zerwaną zasłonką. Jego włosy oklapnęły dając mu dość komiczny wygląd.

-Och..! –Anna zarumieniła się, zasłoniła oczy i natychmiast wyszła. Kiedy była już w pokoju krzyknęła: -Przepraszam! Mike, wychodzisz, czy chcesz jeszcze się popatrzeć na nagiego Brad’a? Zaczynam się robić zazdrosna…

-Jasne! –Rzucił pośpiesznie Shinoda i wyszedł szybko z łazienki.

-Mike, ja jadę już do domu. Trzeba zabrać dzieci z przedszkola i zrobić jakiś obiad. O której wrócisz? –Spytała Anna zakładając kurtkę.

-Tak jak zwykle… -Zamyślił się. Przed oczami zobaczył plac zabaw, na którym bawił się razem z Otis'em i Jade. Poczuł jakieś dziwne ukłucie w sercu. Wyrzuty sumienia, że nie ma wystarczająco dużo czasu dla własnych dzieci. Albo jest w trasie, albo w studiu. Nie może z nimi spędzić czasu jak normalny ojciec. Prawie nigdy nie ma go w domu…

-Mike? Dobrze się czujesz? Mówię do ciebie… -Wyrwał go z zamyśleń głos żony. –Powinieneś odpocząć…

-Wszystko dobrze. –Podszedł i czule pocałował ją w czoło. –Jedź ostrożnie.

-I uważaj na piratów drogowych! –Dodał zza fotela Joe. Właśnie oglądał coś w TV i kończył już kolejną paczkę chipsów. Anna uśmiechnęła się tylko i pocałowała męża w usta.

-Oczywiście, proszę pana. –Puściła mu oczko i skierowała się ku wyjściu.

-Anna! I jeszcze coś…

-Tak? –Odwróciła się szybko.

-Kocham cię. –Dawno jej tego nie mówił. Nie było czasu. Nie było czasu dla własnej żony… Kobieta uśmiechnęła się.

-Ja ciebie też. -I wyszła. Mike jeszcze przez chwilę stał w miejscu spoglądając w drzwi, w których zniknęła jego ukochana kobieta. Dopiero co wyszła, a już czuł, że brakuje mu jej osoby. Już tęsknił.

-Ej, Shinoda! –Usłyszał głos Chester’a. –Bawisz się z nami w Musical Cats??

-Cholera, chłopaki… Mamy dużo roboty! Musimy skończyć w końcu to demo…

-Przynudzasz. Zrobiłeś się ostatnio jakiś sztywny. –Stwierdził Hahn. –Za sztywny… Wyluzuj.

-Przepracowujesz się stary. –Dodał Chaz. Podszedł do przyjaciela i poklepał go po ramieniu. –Przydałaby ci się jakaś rozrywka… Może chodźmy do… -Zanim zdążył skończyć, przerwał mu Joe:

-Do klubu ze striptizem! –Dodał uradowany.

Wszyscy spojrzeli na niego jak na wariata.

-Doba, pograjmy w szachy… -Powiedział znudzonym głosem Hahn i odwrócił się, żeby dalej oglądać atomówki.

-Chodźmy lepiej na jakąś imprezę… -Zaczął Dave. –Słyszałem, że niedaleko jest dobry klub...

___________________*

Tadaam! W końcu ten pierwszy rozdział. Przyznam, że dość opornie mi to szło. Wręcz koszmarnie:P Długo obiecywałam, że go dodam i coś tam jest... Przepraszam, że tak to przeciągnęłam. Mam nadzieję, że pomimo wszystko dobrze się czytało:) / Angel.Park