Rozdział 2: "Tak się jeździ na imprezy"

Ok, mamy rozdział 2. Wiem, że szybko jak na mnie, ale dodałam na specjalną prośbę Paoli <3 I dlatego tą część dedykuję Tobie:D Enjoy! 

______________________*

-Chodźmy lepiej na jakąś imprezę… -Zaczął Dave. –Słyszałem, że niedaleko jest dobry klub.

-O niee. Nie ma mowy! –Zaprotestował Mike. –Dzisiaj chcę wrócić do domu o normalnej porze…

-Nie przesadzaj! Dostarczymy cię do domu przed 23:00. –Puścił mu oczko Hahn.

 Nagle usłyszeli otwierające się pomału i skrzypiące jak w horrorach drzwi.  Wszyscy odwrócili się w stronę skąd dobiegał dźwięk. Z łazienki buchnęła biała para i zobaczyli zamazany zarys sylwetki Delsona.

-Big Bad Brad jest już czysty… -Dodał tajemniczym głosem i wszedł do pokoju. Chłopaki jeszcze przez chwilę dziwnie się na niego patrzyli i wybuchli śmiechem. –No co?

-Nosisz piżamkę w misie? –Zapytał drwiąco Phoenix.

-To takie słodkie… -Rozmarzył się Joe, podszedł do Brad’a i uszczypnął go w policzek. –Ale właśnie wybieramy się na grube party i nie możemy tam brać dzieci poniżej 18 lat.

-Spadaj! Czytałem ostatnio, że Britney lubi misie, więc sobie taką sprawiłem…

Chłopcy znów spojrzeli na niego z dziwnymi minami.

-Dobra! Koniec, bo robi się dziwnie. –Stwierdził Rob i usiadł na fotelu. Tym razem oczy skierowały się na niego. –No co? Nogi mnie już bolą od tego stania… Co się tak gapicie jak pies na kość?!

-Wariactwo. –Powiedział Mike i usiadł za biurkiem. –Nigdzie nie idę. Chcę skończyć tą piosenkę. DZISIAJ. –Dodał z naciskiem na „dzisiaj” i włączył komputer.

-Jak chcesz.  Idziecie chłopaki? –Spytał Chaz zakładając buty.

Na chwilę zapadła cisza i wszyscy ruszyli tabunem w stronę drzwi.

-To niesprawiedliwe! –Zaprotestował Mike. –Sam mam tu siedzieć?

-Ależ skąd! Zostanie z tobą Remy… -Uśmiechnął się podejrzliwie Joe.

-Oo w takim razie idę z wami! –Dodał pośpiesznie i wyłączył kompa. Owinął szalik wokół szyi i zobaczył przed oczami Annę z dziećmi. Nie mogła dać sobie sama rady. Krzątała się po kuchni. Dzieci płakały, a z garów wydobywał się czarny dym. –Nie… Jednak nie idę.

-Ej, co się z tobą dzieje? –Spytał  Chaz. –Na pewno wszystko ok.? Raz mówisz tak, raz tak…

-Eee… Jak będziecie jechać , to po drodze podrzucicie mnie do domu. Tam skończę.

-Piosenkę? –Spytał zdziwiony Brad. –Chłopie, masz bzika na tym punkcie.

-Shinoda, idź do diabła! Jest weekend. –Oburzył się Chester. –Nam też się należy odpoczynek. Tak, czy siak jedziemy i nic nas nie zatrzyma! Wszyscy ubrani?

-Yyyy… -Wszyscy spojrzeli na Delsona.

-Cholera jasna, Brad! Chcemy już wychodzić, a ty nawet się nie przebrałeś?! –Spytał Joe.

-Dopiero co się kąpałem, a na dworze jest zimno! –Zaskomlał. –Przeziębię się…

-Tak, więc jak mówiłem… -Zaczął Hahn. –Dzieci zostają w domu, a dorośli idą się bawić. Idziemy!

Dave otworzył drzwi i wyszedł. Za nim Chaz, Rob, Joe i Mike.

-Chłopaki, czekajcie! Już idę… -Krzyknął Brad w pośpiechu, włożył buty, zarzucił na siebie kurtkę i wybiegł za nimi.

-Odpalaj maszynę Chaz! –Powiedział uradowany Delson, gdy już wszyscy siedzieli w samochodzie.

Każdy spojrzał na niego i zrobili minę w stylu „face palm”.

-Nie będziesz siedział z przodu! –Powiedział szybko Dave i zamienił się z nim na miejsca. Teraz Chester siedział przed kierownicą, obok niego Farrell, a z tyłu od lewej Mike, w środku Joe i Rob.

-A gdzie miejsce dla mnie?! –Spytał rozczarowany BBB.

-O nieeee! Ja nie biorę go na kolana. –Zaprotestował Hahn.

-Nie masz wyjścia, Joe. Zajmujesz 50 % przestrzeni w samochodzie. –Powiedział Rob i  jęknął, bo klamka od drzwi wgniotła mu się w bok, kiedy Mr. Hahn się poruszył, by spróbować  go zabić.

-Dobra, wsiadaj, bo nam klub zamknął! –Powiedział już zirytowany Chester.

 Brad zapakował się z tyłu na kolana do Mike’a i zadowolony zamknął drzwi z hukiem.

-To będzie takie kompromitujące, gdy ktoś nas zobaczy… -Skrył twarz w dłoniach Dave.

-To nie ty trzymasz na kolanach chomika, więc siedź cicho! –Odgryzł się Shinoda. –Będę cały we włosach…

Wszyscy zachichotali i W KOŃCU Chaz włożył kluczyki do stacyjki i spróbował odpalić. Raz przekręcił… Nic. Drugi raz i nic.

-O nie, nie, nie, nie. –Modlił się po cichu Joe.

-Cisza! –Zagrzmiał Bennington i otarł kroplę potu spływającą mu po skroni. Ostrożnie, jakby to zależało od tego, czy przeżyją- kolejny raz przekręcił kluczykiem. Nic.

-No nie… -Powiedzieli wszyscy naraz.

-To idziemy na piechotę… -Stwierdził po chwili milczenia Brad i pierwszy wysiadł z auta. Chester walnął głową o kierownicę.

-Nie załamuj się Chaz. –Zaczął Rob. –Może weźmiemy taksówkę? Auuć! Joe, uważaj!

-Taaa… Nie mamy chyba innego wyjścia odpowiedział Mike i też wysiadł. –Chodźcie… Dave, dzwoń po jakąś taksówkę, albo coś w tym rodzaju. –Spojrzał na zegarek. –No nie, już dziewiąta!

-Tak Mike, spóźniłeś się na dobranockę. –Uśmiechnął się Hahn.

-Halo? Dzień dobry… ja chciałem zamówić taksówkę, na teraz… tak, wiem, która godzina, przecież jeździcie przez 24 h… C-ciocia Grace?! Eee przepraszam, że ciocię budzę… Tak, wiem, że masz problemy ze snem.. Znów musisz wziąć proszki na sen? No przepraszam ciocię… Co u mamy? A wszystko w porządku, ostatnio chorowała, ale już wszystko dobrze. Bierze teraz jakieś leki na wrzody, ale to nic poważnego. Tak, tak…

-DAVE! –Krzyknęli wszyscy chórkiem.

-Ee ciociu, ja muszę już kończyć. Oczywiście, że pozdrowię. Pa! –Phoenix zrobił przepraszającą minę. –Nie ten numer…

-No chyba! Daj, ja zadzwonię. –Zabrał mu telefon Mike i wpisał numer. Wszyscy czekali w ciszy. Powiał mroźny wiatr i z nieba zaczęły spadać pierwsze płatki śniegu…

Pół godziny później…

-Ok, wszyscy załadowani? –Spytał kierowca i odwrócił się do tyłu.

-Tak… -Ktoś odpowiedział. Taksóweczka z pozoru była mała. Bardzo mała. Ścisnęli się wszyscy z tyłu. Prawie wszyscy.

-Chester? A tak właściwie to dlaczego ty siedzisz z przodu? –Spytał oburzony Joe.

-Bo ktoś tu musi zachować klasę… -Odparł uszczypliwie i uśmiechnął się do nich zadowolony.

Gdyby ktoś spojrzał z zewnątrz na auto, wydawałoby się, że tył samochodu jest niżej niż przód. I wcale nie byłoby to przewidzenie.  5 facetów siedziało prawie w tym samym miejscu i nie wiadomo było jak się pomieścili. Z czego jeden był nieco bardziej tęgi niż reszta…

-No to ruszamy! –Wyszczerzył nie wszystkie zęby kierowca. Brakowało mu dwóch, a jakby się dobrze przypatrzeć  trzech zębów. W samochodzie śmierdziało piwskiem i papierosami. Odpalił auto i z wieeelkim trudem samochód ruszył pomału przed siebie.

-Tu chyba coś zdechło… -Wyszeptał Brad i zrobił się zielony na twarzy. Siedział na kolanach u Mike’a. –Zaraz się… -I nachylił się do przodu.

-O nie, nie! Delson, jak to zrobisz, to przysięgam, że cię zabiję! –Krzyknął Shinoda i cisnął nim w oparcie od fotela, na którym siedział Chester.

-Ok, ok… Już wszystko dobrze. –Odparł pobladły Brad.

Przez resztę drogi było raczej spokojnie. Pomimo tego, że pod maską auta coś niebezpiecznie bulgotało, a z tyłu w bagażniku coś się tłukło wszyscy siedzieli cicho.

-Ej, chłopaki… -Zaczął Joe z dziwną miną. –Chyba za dużo zjadłem… Muszę skorzystać.

-Zaraz będziemy na miejscu. Wytrzymaj! –Zabłagał Dave.

-A ja panów chyba skądś znam! –Zaczął kierowca, nie zwracając uwagi na Hahn’a.

-Tak, a skąd? –Spytał Chaz, kurczowo trzymając się jedną ręką fotela, a drugą drzwi, żeby nie wypadły.

-A tak jakoś… Takie znajome twarze...

-Chłopaki, nie wytrzymam, naprawdę…

-Nie pracujecie może u Judith? –Spytał mężczyzna, szaleńczo skręcając kierownicą, aż wszystko zatrzeszczało.

-R-raczej nie… -Odpowiedział przestraszony Brad.

Nagle samochód najechał na coś i podskoczył. W tym samym czasie kiedy opadł na ziemię rozległ się głośny dźwięk, wydobywający się od Joe’go. Jakby coś się rozrywało. Wszyscy spojrzeli  w jego stronę. W samochodzie jakby zrobiło się zielono. Wtedy smród rozprzestrzenił się po całym aucie.

-Ooooo….. –Westchnął z ulgą Mr. Hahn.

-O NIEEEEE!!!! –Wszyscy zaczęli się panicznie wiercić, zatykając nosy.

-Jak tu się otwiera okno?! –Krzyczał z zasłoniętymi  przez rękaw ustami Rob.

-Wybij!! –Panikował Brad, rzucając się na wszystkie strony jakby się truł.

-O matko… -Pozieleniał Chaz i natychmiast puścił klamkę drzwi z nadzieją, że wylecą i cały smród wywietrzeje. Jak na złość drzwiczki wcale nie miały zamiaru wylatywać. Zakrył dłońmi twarz.

-Otwórzcie to cholerne okno! –Rozkazał Mike ze świeczkami w oczach i na tyle, ile mógł odsunął się od centrum smrodu. W tym samym momencie Robertowi udało się uchylić szybę. Razem z Phoenix’em wystawili głowy na zewnątrz by zaczerpnąć świeżego powietrza. Przez to zatkali okno i nic nie wleciało do środka. Na nic nie czekając Delson rzucił się do drzwi i pchnął szybę. Ta wyleciała z łoskotem i natychmiast wystawił głowę, a po nim Mike. Odetchnęli z ulgą.

-Chłopaki, bez przesady… -Uśmiechnął się zadowolony Joe.

-Ahh te zapachy miasta… -Powiedział kierowca, nie zdając sobie chyba z niczego sprawy. Wciąż patrzył przed siebie. –Czasem nieźle zajedzie. To chyba przez te kanalizacje. Zawsze się zatykają!

-Boże, nie wytrzymam… –Jęknął Chester.

-I już jesteśmy! –Oznajmił mężczyzna i w tym samym czasie Bennington kopnął z całej siły w drzwi, bo rękoma zasłaniał całą twarz. Te wyleciały z hukiem. Wypadł na ziemię i zaczął kaszleć, nie mogąc złapać powietrza. Za nim wyskoczyła reszta Linkinów, robiąc tą samą czynność. Po nich spokojnie wyszedł Hahn.

-Dzięki panie kierowco! –Uśmiechnął się do mężczyzny i zapłacił mu za dojazd. –A ten tego.. te drzwi to… Zapłacimy.

-Co? –Jakby dopiero co się wybudził ze snu facet i spojrzał na szkody. –Eee to nic! I tak miałem oddać tego grata do naprawy!

-Ok! To do widzenia.

-Chyba nie do zobaczenia… -Powiedział cicho, powoli wstając Dave i przetarł załzawione oczy.

-Nigdy więcej… -Zaczął Mike i usiadł na ławkę stojącą z boku. –Nie jeżdżę z wami taksówkami!

___________________*

Aa! I jeśli ktoś się zastanawia czemu w studiu mają łazienkę to mówię: Jest to w domu Brad'a:D/ Angel.Park