Rozdział 4: "Nie szkodzi."

Łapcie rozdział 4:) Wiem, jest beznadziejny... Dodaję go dziś, bo później idę na urodziny i mogę nie mieć czasu w najbliższej przyszłości.Chciałam Was również zaprosić na mojego nowe bloga. Co prawda nie jest związany z LP, ale może się spodoba: pod-skrzydlem.blogspot.com

_________________________________*

Rok 2006…

Mężczyzna szedł rozświetloną przez latarnie ulicą. Skręcił zgodnie z instrukcją na park i po przejściu go ujrzał zgniło zielony wieżowiec. Okolica wydawała się dość ponura. Niby nikogo nie było, a czuł jakby ktoś go obserwował. Podszedł do klatki i zadzwonił pod podany przez Chestera numer.

-Kto tam?

Mike zawahał się chwilę i zaraz się odezwał:

-M-Mike Shinoda.

-Mike? Kolega Chaz’a?

-Tak, nie dzwonił, że przyjdę?

-Dzwonił, wchodź. –I usłyszał dźwięk otwieranych drzwi. Pociągnął za klamkę i wszedł do środka. Doszedł na 3 piętro i ujrzał wyczekującego go mężczyznę z łysiną na głowie.

-Ben. –Uśmiechnął się i podał dłoń na przywitanie.

-Michael. –Odwzajemnił uśmiech.

-Wejdziesz, czy chcesz już jechać?

Spojrzał na zegarek. Dochodziła 22.

-Jeśli można, to wolałbym już jechać.

-Oczywiście, tylko wezmę kurtkę.

10 minut później siedzieli już w samochodzie. Mały, czerwony fiat wewnątrz był urządzony elegancko. Pachniało świeżością, aż miło było siedzieć, zwłaszcza po tym incydencie w taksówce.

 -To gdzie cię zawieść? –Mike wytłumaczył wszystko. Podał adres, ulicę i zaraz już byli w drodze.

***

-Dzięki wielkie! I przepraszam jeszcze raz za kłopot. –Wysiadł z samochodu, gdy już byli na miejscu.

-Ależ to żaden kłopot, naprawdę! Przyjaciele Chaza to moi przyjaciele. –Uśmiechnął się mężczyzna i zaraz odjechał.

Michael stanął przed białym, dość dużym domem. W oknach było ciemno. Wszyscy pewnie już spali, bo było grubo po 22. Otworzył po cichu drzwi i wszedł do środka. Wewnątrz panowała grobowa cisza. Przeszedł przez korytarz i wszedł po schodach na górę. Zajrzał do pokoju dzieci. Oboje spali.

Poszedł do sypialni, gdzie spała już Anna. Spojrzał na elektroniczny zegarek stojący na nocnej szafce, obok kremowej lampki w różne zielone motywy. Wskazywał na 23:56. Przebrał się i położył obok żony. Był wykończony całym tym dniem. Wszystko go bolało i był tak strasznie zmęczony, że oczy same się kleiły. Przysunął się bliżej Anny. Przytulił się i poczuł ten sam znajomy słodki zapach, do którego już tak strasznie się przyzwyczaił. Przypominał mu dom…

Rok 1997…

-To co, wpadniesz na tą imprezę, którą organizuje Mark? –Usłyszał znany mu głos. Podniósł wzrok i odłożył ołówek.

-Hmm.. czemu nie? Dawno nigdzie nie wychodziłem. Ciągle po szkole mamy próby, więc w sumie można by się wybrać.

-Świetnie. Podobno ma być tam Monica… -Uśmiechnął się chłopak i rozłożył na łóżku. Założył ręce za głowę i spojrzał w sufit.

-Masz zamiar do niej zagadać?

-Tak. To znaczy… Postaram się, bo ciągle będzie pewnie z tą swoją przyjaciółką.

-Jaką przyjaciółką? Z tą Anną?

-Taa… Jakby nie mogły jednego dnia spędzić bez siebie!

Mike zaczął się śmiać.

-No tak, pewnie pomyśli sobie, że może akurat na imprezie zaczepi ją jakiś chłopak, więc pójdzie sama.

Chłopak rzucił w przyjaciela poduszką, a ten zaczął śmiać się jeszcze bardziej.

-Oj Brad, dasz radę. Poprosimy Joe’go, żeby zagadał Annę, a ty w tym czasie podejdziesz do Monici. –Przedstawił pokrótce swój plan Shinoda, po czym znów wziął do ręki ołówek i zaczął bazgrać coś na skrawku zeszytu.

*** 

-Ok., Joe. Wiesz co masz robić, nie? –Zapytał Delson, gdy byli już na imprezie. –Zagadasz Annę, tą z rudawymi włosami, a wtedy.. w-wtedy.. –Zaczął się jąkać.

-A wtedy Brad podejdzie do Monici i umówi się z nią. –Uśmiechnął się Mike nie spuszczając z oczu dziewczyn, które właśnie siedziały w dużym pokoju na kanapie i o czymś dyskutowały.

-Jasna sprawa. Możecie na mnie liczyć! –Rzucił beztrosko Hahn i zaczął rozglądać się za jakimś żarełkiem.

-Ok., to zaczynamy o 20.15. Tak jak się umówiliśmy. –Dodał poważnie Delson. Był tym wszystkim tak przejęty, jakby właśnie mieli wypełnić misję wagi państwowej.

Wszędzie było pełno ludzi. Z głośników rozstawionych w całym domu leciała po cichu muzyka.

-To ja lecę, bo widzę jakiś dobry bufet… -Oblizał się Joe i ruszył w stronę kuchni.  Pomimo, że lubił dobrze zjeść był dość szczupłym chłopakiem. Można byłoby wręcz powiedzieć, że wygląda jak niejadek. Co byłoby absurdalnym kłamstwem!

-M-Mike… A jeśli… Jeśli nie dam rady? Albo mnie wyśmieje. A-Albo nie spodobają jej się moje włosy… Mogłem pójść do fryzjera! –Chłopak zaczął coraz bardziej panikować. Zlał go zimny pot.

-Brad! Wyluzuj… Wszystko będzie dobrze. –Uspokoił go Shinoda. –Po prostu bądź sobą, jasne?

-J-jasne. Już wcale się nie denerwuję. Widzisz? P-pójdę sobie coś przeką… Auuu! –Wlazł w drogę jakiemuś chłopakowi, który właśnie niósł ze sobą dwa duże kubki piwa. Na szczęście ulało się tylko trochę na podłogę.

-Uważaj, jak łazisz. –Rzucił oschle chłopak i zmierzył Delsona wzrokiem, po czym odszedł.

-Usiądź stary, bo się  zabijesz. Albo kogoś w twoim otoczeniu… -Podszedł do nich wysoki blondyn.

-Siema Mark. Niezła imprezka! –Przywitał się Mike. –A tak przy okazji, pamiętasz, że w poniedziałek mamy próbę…?

-Jasne, spokojnie.  Teraz jest czas na odpoczynek, stary. Nie myśl o żadnych próbach. Ej! –Nagle jakby dostał olśnienia. –A może zapoznać cię z takimi fajnym laskami? Sam ich dobrze nie znam, bo to jakieś znajome znajomej mojej siostry.

-Ehmm…

-A ty, Brad, widziałem, że chłopaki grają w pokera i potrzebują jeszcze jednego gracza. O, tam są. –Wskazał na kuchnię i pchnął Brada w jej stronę. Ten posłusznie, ale z niechęcią odszedł.

-To co, Mike? Jest weekend, można się trochę zabawić. Ciągle harujemy nad tymi próbami, hmm??

-Mhm.. Ja.. tego… no, nie wiem…

-Oj chodź! –Nie czekając na odpowiedź zaprowadził Shinodę do dużego pokoju, gdzie akurat siedziały Anna z Monicą. Podprowadził go pod dwie dziewczyny stojące obok szklanej ławy pod oknem.

-Hej, dziewczyny. To jest Mike. Mike to są Claire i Suzan. –Przywitał ich Mark i zaraz dodał: -Ja muszę lecieć, bo widzę, że pojawili się kolejni goście. Bawcie się dobrze! –I odszedł.

-Ehmm… -Mike zakłopotał się. Nie wiedział co powiedzieć. Podrapał się tylko nieśmiało po głowie i błądził gdzieś wzrokiem. W takich sprawach raczej doświadczenia nie miał.  

-A więc ty grasz z Markiem w zespole? –Spytała jedna. Była to Claire- wysoka blondynka z długimi na kilometry nogami.

-Tak. Niedawno go założyliśmy. W sumie jakiś rok temu. –Odpowiedział żwawo.

-Hmm to super. A jak się nazywa? –Ciągnęła Suzan. Miała burzę rudych loków na głowie i twarz obsypaną piegami. Wyglądem raczej nie dorównywała Claire, ale nie można było też powiedzieć, że jest brzydka.  

-Xero.

-Mhm, to fajnie. –Odpowiedziała blondynka raczej bez zainteresowania. –Jesteś tu może z kimś?

-Z-z kimś? –Zapytał zaskoczony. Był z Joe’em i Bradem, ale chyba nie o to jej chodziło…

-No tak. Z jakąś dziewczyną? Bo wiesz… Jeśli nie przyszedłeś z nikim, to mogę ci potowarzyszyć. –Przysunęła się bliżej i odgarnęła długie kaskady włosów, spływające na jej ramiona. Poczuł jej oddech przesiąknięty alkoholem i natychmiast się odsunął. Nie miał ochoty na bliższą znajomość z tą dziewczyną. Nie przeczuwał z tego nic dobrego.

-Yyy… -Zaczął się panicznie rozglądać po pokoju w poszukiwaniu wyjścia ewakuacyjnego. Dziewczyny spojrzały na niego wyczekując odpowiedzi. –Jaa…. Jestem z kimś. –Po wypowiedzeniu tych słów ugryzł się w język. Przecież z nikim nie przyszedł, a Joe’go, czy Brada nie zaliczy jako „osobę towarzyszącą”.

-Ah tak. –Rudą zrobiła lekko rozczarowaną minę. Blondynka tylko spojrzała na niego krzywo i po chwili skierowała wzrok na kanapę. Miał dziwne przeczucie, że Claire myśli, że właśnie przyszedł tu z Anną, lub Monicą. Często wychwytywała jego wzrok padający na przyjaciółkach i sama spoglądała w ich stronę z lekko nienawistnym wzrokiem. –Ale może nikt się nie dowie, że wyszedłeś gdzieś ze mną na 5 minutek, hmm? –Spojrzała na niego ponętnie i położyła rękę na jego torsie.

-Wiesz, dzięki, ale muszę już lecieć… Moja… dziewczyna chyba czeka… -Ledwo przeszło mu to przez gardło. Uśmiechnął się sztucznie i odszedł od nich. Czuł na sobie ich spojrzenie, musiał coś szybko zrobić, żeby nie wyszło, że blefuje. Ok., ostatnią deską ratunku jest…

-Anna!

-Czy my się znamy? –Dziewczyna spojrzała na niego pytająco. Mike stanął przed nimi z szerokim udawanym uśmiechem.

-I cześć Monica.

-Mike? –Czarnowłosa spojrzała na niego.

-Przepraszam, że tak bez przywitania, ale… -Spojrzał nerwowo w stronę Suzan i Claire. Wciąż się przypatrywały jego poczynaniom. 

-A tak w ogóle to co chcesz? –Spytała z opanowaniem Monica, siląc się na lekki uśmiech.

-Tak w ogóle przyszedłem do Anny.

Dziewczyna spojrzała na niego lekko zaszokowana.

-Ale ja ciebie wcale nie znam!

-Nie szkodzi. –Uśmiechnął się, po czym usiadł obok nich.