Rozdział 6: "To już koniec..."

No i jest. Rozdział 6. Jakoś dociuchałam, ale czuję, że wena mnie chyba opuszcza... ;/ Słabo, bo to dopiero 6 rozdział:P No nic, zobaczymy co będzie dalej.

Enjoy!

____________________________________*

Rok 2006/7...

-Dobra, koniec tej wyżerki, bo chyba się ocielę! –Powiedział Brad i wyciągnął się na wygodnym fotelu. –Możemy już iść spać.

Wszyscy spojrzeli na niego zdumieni. Było dopiero po 23.

-No dobra, albo ja mogę już iść spać. –Poprawił się, przewracając oczami.

-Brad, kochanie, zachowuj się. –Zganiła go żona.

Z wierzy poleciało „Welcome to the Jungle”, po czym zaraz wszyscy już „wyginali” się na „parkiecie”. Chester wskoczył na kanapę i udawał, że szarpie struny na gitarze.

-Chaz, idioto! Wczoraj prałem tą kanapę własnymi rękami! Złaź stamtąd! –Krzyknął Dave i pognał ze szczotą za Benningtonem.

-Joe, może byś do nas dołączył? –Krzyknął Brad wywijając z Monicą.

-Nie, dzięki! Zobaczę lepiej, czym jest wypchany ten kurczak!

Delson przewrócił teatralnie oczami i dał znać Robowi i Mike’owi wskazując głową na Hahn’a. We troje podeszli do Joe’go od tyłu. Złapali za nogi od krzesła i spróbowali podnieść.

-O Boże, mój kręgosłup! –Jęknął Bourdon, gdy już go unieśli.

-Chłopaki, co wy robicie?! Odstawcie mnie na ziemię, źle znoszę wysokości! –Zaczął panikować Joe, wymachując w ich stronę widelcem.

-Ooo… -Przełknął ślinę Brad na myśl o „dolegliwościach” Hahn’a. Przed oczami zobaczył ich siedzących w taksówce…

-Spokojnie, jak robiłem zakupy zaopatrzyłem się w trzy odświeżacze powietrza. –Zachichotał Farrell, po czym zatoczyli koło. Już mieli się przewrócić, ale jednak stanęli prosto.

-Obawiam się, że te twoje odświeżacze na nic się nie zdadzą… -Zaśmiał się Shinoda. –Ale lepiej go odstawmy, bo nie chcę mieć jego odcisku buta na twarzy…

Joe w tym momencie zaczął mocno wierzgać nogami.

-Chłopaki, przestańcie się wygłupiać! Odstawcie Joe’go na ziemię, bo biedny robi się już zielony. –Powiedziała Linsey pokładając się ze śmiechu z resztą.

Po jakichś dwóch minutach z wierzy poleciała kolejna piosenka. „Angie”.

Mike podszedł do Anny i ujął delikatnie jej dłonie.

-Zatańczysz, panno Shinoda? –Na te słowa uśmiechnęła się szeroko i oplotła ręce na jego szyi. Przysunęła się bliżej i poczuła zapach jego zmysłowych perfum.

Rok 1997…

-Mój łeb… Joe, zabierz tą swoją cuchnącą nogę! Że też wcześniej mnie to nie obudziło!

-Mark…? A co ty robisz u mnie w sypialni? –Hahn przetarł zaspane oczy i spojrzał na przyjaciela.

-Chyba ty w mojej….

-Chłopaki? Gdzie ja jestem? –Rozległ się gdzieś głos Brada. –I dlaczego przestawiliście mi łóżko…?

-Brad, to moje łóżko. Jesteśmy u mnie. –Powtórzył Wakefield.

Wszyscy zaczęli pomału wstawać. Pokój wyglądał jak po przejściu huraganu. Jakichś dwóch chłopaków leżało jeszcze pod grzejnikiem z pustymi butelkami po piwie w rękach.

-Ale zabalowaliśmy. Prawie nic nie pamiętam… -Wstał z ziemi Dave. Zachwiał się lekko i rzucił się twarzą na łóżko. –Jestem wykończony!

-Fuu! Joe, obśliniłeś mi koszulkę! –Krzyknął Mark i natychmiast odsunął się od Hahna.

-Chłopaki…? A gdzie jest Mike? –Spytał nagle Delson.

Wszyscy rozejrzeli się uważnie i rzeczywiście. Po Shinodzie ani śladu.

-Ktoś pamięta, gdzie się podział? –Spytał Mark i podrapał się po rozczochranej czuprynie.

-Żebym jeszcze pamiętaj, gdzie ja się wczoraj podziewałem. –Sapnął Joe i chwiejnym krokiem podszedł do szafki, na której stała woda. Wziął butelkę i wypił pół jednym susem.

-Może poszedł do domu. –Odparł Brad i nikt już nie roztrząsał tego tematu, bo nikt nie miał nawet na to siły. Wszyscy zeszli na dół do kuchni i dobiegł ich cuchnący zapach.

-Ueee… Wolę nie wiedzieć co to jest. –Zatkał nos Dave, a za nim reszta.

-Matko, jakie pobojowisko! –Złapał się za głowę Mark, gdy wszedł do kuchni, a potem do salonu. Kilka nieprzytomnych osób leżało jeszcze na podłodze, jeden chłopak nawet na szafie, ale nikt nie wnikał skąd się tam wziął. –Starzy mnie zabiją…

-Nie martw się, może nie będzie tak źle jak wynajmiesz kogoś do sprzątania. –Powiedział z pustym uśmiechem Hahn i wtedy Wakefield spojrzał z chytrym uśmieszkiem na resztę chłopaków.

-Kogoś do sprzątania mówisz… -Powtórzył.

***

-Joe… -Zaczął przepełnionym rozpaczą głosem Brad. –Zabiję cię kiedyś.

Stali ubrani w fartuchy, gumowe rękawiczki, z mopami i szczotkami w rękach i z wiaderkami.

-Mark, wiesz… Joe mówiąc „kogoś do sprzątania” miał chyba na myśli specjalną ekipę. –Powiedział Rob.

-My też możemy być specjalną ekipą. A teraz do dzieła! –Po czym dodał: -Brad, Joe i Rob biorą się za górę, a ja i Dave dół. 

Chłopaki wydali z siebie pomruk niezadowolenia i rozeszli się w swoje strony.

-Wyglądam w tym jak baba… -Dało się jeszcze słyszeć głos Brada i we trójkę poczłapali po schodach na górę.

-Do roboty! –Powiedział Mark i podniósł kilka butelek z ziemi.

***

W domu rozległ się dzwonek do drzwi.

-O, dzień dobry, pani Shinoda. Jest Mike? –Spytał Brad, kiedy otworzyła im starsza kobieta.

-Tak, jest u siebie na górze. Wejdźcie. –Przywitała ich ciepłym uśmiechem i wpuściła do środka.

Chłopaki polecieli na górę i bez pukania wpadli do pokoju Mike’a.

-STARY!!! –Krzyknęli jakby nie widzieli go od lat.

-Gdzieś ty się podział wczoraj, hmm?? –Spytał Mark, rozkładając się na łóżku. –Wszędzie cię szukaliśmy!

Chłopaki spojrzeli po sobie, ale nikt nic nie powiedział. Tylko Joe parsknął cicho ze śmiechu.

-Yhymm… -Mruknął niezbyt przekonywająco Mike. –Długo mnie szukaliście?

-Yeieoiadjfekfm, zdążyliśmy już posprzątać u Marka w chacie. –Zaplątał się Brad i spojrzał na resztę, szukając jakiegoś wsparcia.

-Taa… właśnie. –Dodał Rob, po czym wyciągnął sobie kluska z włosów.

-Fuuu… -Wszyscy się wykrzywili.

-U Marka? W DOMU?? –Spytał z niedowierzaniem Shinoda. –Brad! Ciebie ciężko nakłonić, żebyś wyprał sobie skarpetki, a wy mówicie, że SPRZĄTALIŚCIE U MARKA W DOMU!

-No… na to niestety wygląda. –Powiedział Joe z głupkowata miną. Kopnął Marka, żeby ten się podsunął i wskoczył na łóżko obok niego.

-Ty Joe się nie odzywaj, bo to twoja wina! –Wyskoczył Dave i siadł na podłodze, opierając się o ścianę.

Hahn wystawił mu język i pokazał środkowy palec.

-To co chłopaki? Bierzemy się do roboty… -Powiedział Mike i włączył komputer.

***

-Tak… dasz radę… jesteś twardziel, nie?

Wysoka postać stała przed odrapanymi z lakieru drewnianymi drzwiami prowadzącymi do jednej z podrzędnych knajp w tym mieście. Wziął głęboki oddech i pchnął drzwi. Jego nozdrza od razu uderzył znajomy zapach piwa i papierosów. Zaciągnął się mocno i zamknął oczy. Od kilku dni nie palił, starał się tego nie robić dla niej… Był przez to nerwowy i wciąż chodził zdenerwowany. Ten zapach uspokoił go choć na chwilę… Do póki nie zobaczył jego twarzy.

-Tak myślałem, że cię tu znajdę… -Powiedział cicho do siebie i podszedł do starszego mężczyzny, siedzącego na krześle przy barze. Obok niego kiwał się jakiś starszy facet. Ledwo siedział.

-Corteens, rzuć no tu jeszcze jedno piwko! –Zaskrzeczał i wyłożył pieniądze na ladę. Przejechał ręką po długiej brodzie. –I dla Briana, na mój koszt. –Dorzucił jeszcze kilka dolarów.

Stary zabulgotał coś niezrozumiale.

-Pan Olit? –Spytał Chester wysilając się na grzeczność. Prawie, że z bólem spojrzał mu w oczy.

-Taa.. –Odparł dziadek mierząc go surowym wzrokiem od góry do dołu. –A ty to..? –Kiwnął się lekko do tyłu, ale w porę złapał się lady.

-Jestem… -Zaczął i przełknął zaraz ślinę. –Chłopakiem, a teraz raczej narzeczonym pańskiej córki… -Wziął głęboki oddech, przygotowując się do mowy. –Którą pan bił… szantażował… -Zacisnął zęby i pięści tak mocno, że paznokcie wbiły mu się w skórę. Nie czuł bólu. Jedyne co teraz czuł były złość i nienawiść. –..sponiewierał, ale teraz… Teraz to się zmieni…

-Co ty pieprzysz, chłopie? –Szarpnął go za ubranie i przyciągnął do siebie. Chłopak poczuł zgniły oddech, przesiąknięty alkoholem. –Nie będziesz mi gnoju mówił, co mam robić!

W tym momencie Chester wyrwał się i zamachnął. Z całej siły uderzył faceta w twarz, który runął natychmiast na ziemię.

-Już… nigdy.. –Ciągnął okładając starego pięściami. –Jej nie dotkniesz! Rozumiesz?! Jeszcze raz podniesiesz na nią rękę, to cię zabiję!

Krzyczał i wali na oślep ile sił. Nagle poczuł, że ktoś łapie go od tyłu i ciągnie.

 -Zostawcie mnie! Jeszcze z nim nie skończyłem! –Szarpał się, ale na nic. Silne ramiona uniosły go i zobaczył przed sobą twarz ochroniarza.

-Jemu chyba wystarczy. –Powiedział do chłopaka i pchnął go w stronę wyjścia. –Jeszcze raz cię tu zobaczę, to też pożałujesz.

Drzwi zamknęły się z hukiem i Chester znów stał przed drzwiami, przez które niedawno bał się przejść. Teraz nie czuł już strachu, czy paniki. Teraz chciał go zabić. Chciał, by poczuł się tak jak Sam, kiedy ją bił i sponiewierał jak psa. Chciał, by też cierpiał. Bardziej, niż ona. Niech zdycha. Tak, to było najlepsze, czego mógł mu życzyć Chester.

Usłyszał jeszcze głos starego za drzwiami, który się awanturował.

Bennington podszedł pod śmietnik i kopnął go z całej siły.

-To już koniec…

***

Biegł szybko ulicą. Chciał być tam jak najszybciej. Targały nim emocje, które napędzały go, by biegł szybciej i szybciej. Czuł euforię z powodu tego co działo się przed chwilą. Był z siebie nawet dumny, bo nie często zdarza mu się tak wykazać. Najczęściej uciekał… Uciekał przed podobnymi problemami, ale nie teraz. Teraz chciał stawić temu czoła. Czuł, że da radę. Musi!

Zobaczył przed sobą znajomy dom. W jednym z okien paliło się światło. Przeskoczył szybko przez furtkę i stanął przed drzwiami. Otworzył je nawet nie pukając. Przeszedł przez mały korytarzyk i wpadł do pokoju dziewczyny. Właśnie leżała w łóżku w piżamie i czytała jakąś książkę. Obok świeciła się lampka nocna. Zobaczył jej przestraszoną minę, która za chwilę zmieniła się w ulgę.

-Chester! Co ty tu robisz? Myślałam, że to..

-Twój ojciec? –Przerwał, oddychając szybko. Podszedł do jej szafy i wyjął z niej walizkę. –Pakuj się.

-Co..? Chester, co się stało? –Spytała zdezorientowana.

-P-powiedziałem, żebyś się pakowała. –Powtórzył nieco nerwowo. –Szybko!

Dziewczyna przestraszyła się, ale zrobiła co jej kazał.

-Możesz mi powiedzieć, o co chodzi? –Spytała w trakcie pakowania. –Takie wpadanie o tej porze do czyjegoś domu, nawet narzeczonej jest nieco dziwne.

Uznał, że lepiej, żeby wiedziała. Prędzej, czy później i tak musiałby jej to powiedzieć.

-Ja… -Zaczął i usiadł na łóżku. Drżącymi rękami przetarł twarz. –Pobiłem twojego ojca. Idziesz do mnie. –Skrócił najbardziej jak mógł.

-C-co?! Chester, ale..

-Nie ma żadnego „ale”. Ten stary piernik zaraz tu przyjdzie i będziesz znów miała piekło w domu. Nie mogłem tego tak zostawić, rozumiesz?! –Prawie krzyczał. Żyłki na jego skroniach pulsowały. –Proszę cię, pakuj się! –Dodał nieco spokojniej.

-No dobrze… -Odparła, spuszczając głowę. Nie wiedziała co o tym wszystkim myśleć. Niby pójdzie do Chestera, ale jego rodzice się rozwodzą, u niego w domu też nie jest za dobrze. Będzie mu przeszkadzać. Z drugiej strony… gdzie ma się podziać? Ewentualnie wróci do domu i jakoś to będzie dalej…

-Już? –Przerwał jej rozmyślania. –Zaraz może tu być.

-Prawie. –Jej ręce również zaczęły drżeć. Próbowała złożył bluzkę, ale wciąż wypadała jej z rąk.

-Och, zostaw to składanie! Powrzucaj jak leci i idziemy stąd. –Ukląkł przed nią i pomógł jej wkładać rzeczy do walizki.

-Chester, boję się. –Spojrzała mu w oczy. –Wiesz, że mój ojciec jest wybuchowy… Może nas szukać, a miasto nie jest duże. Prędzej, czy później nas znajdzie i..

-Przestań… Wszystko będzie dobrze! –Złapał jej ręce i pocałował. –Uspokój się i pakuj.

Dziewczyna kiwnęła głową. Rozejrzała się po pokoju.

-Muszę wziąć jeszcze szczotkę z łazienki. Zaraz przyjdę.

-Ok.

Samantha wstała i wyszła. Zaczęły targać nim różne myśli. Nie wiedział, czy robi dobrze… Ne wiedział, co będzie dalej, co zrobią. Jedyne co było pewne, to to, że już nigdy nie pozwoli mu jej skrzywdzić.

Znów weszła do pokoju.

-Już? To wszystko? –Spytał, gdy zasunęła walizkę.Znów rozejrzała się po pokoju dla upewnienia.

-Tak, myślę, że tak.

-Ok.

Podniósł jej walizkę i nagle usłyszeli czyjeś ciężkie kroki. Dwójkę przeszedł dreszcz.

-Chester, zamknąłeś drzwi…? –Szepnęła, łapiąc się za jego rękę.

-Nie…

/ Angel.Park