Rozdział 7: "Nie mam czasu."

Oj, za takie coś można co najmniej powiesić... Przepraszam za tak długą nieobecność, ale nie miała internetu. Spokojnie, wszystko nadrobię:) Za rozdział również przepraszam, bo jest średni, ale mogło być gorzej...:P Postaram się, żeby następny był ciekawszy.  

_______________________*

Kroki zbliżały się coraz szybciej, aż ucichły przy samych drzwiach. Po chwili skierowały się w przeciwną stronę.

-Poszedł do łazienki. –Wyszeptała gorączkowo Sam.

Chester podszedł do drzwi i lekko je uchylił. Zobaczył, że facet pochyla się nad ubikacją.

-Chyba za dużo mu się wypiło. –Zakpił i pociągnął dziewczynę za rękę. –Chodź szybko!

Przeszli przez korytarz najwidoczniej niezauważeni. Wybiegli z domu i już kierowali się ku bramce, gdy usłyszeli za sobą bulgoczący głos starego.

-Sami, a gdzie ty się wybierasz!? Wracaj, ale to już!

Dziewczyna nie odwróciła się. Za wiele krzywd jej wyrządził, by miała się go teraz słuchać. Ścisnęła tylko mocniej dłoń Benningtona i spojrzała mu w oczy, gdy się odwrócił, żeby sprawdzić jak na to zareaguje. Posłała mu lekki uśmiech, który zaraz odwzajemnił.

-Kocham cię. –Wydyszał.

-Ja ciebie mocniej. –Odparła.

„Wbiegali” teraz w nowy rozdział życia, zwłaszcza Samantha. W końcu odetnie się od problemów, a przynajmniej tych z ojcem. Będzie taka szczęśliwa! Już jest…

***

-Ymm… nie mam czasu.

-Ale to ważne! Od tego zależy nasza przyszłość!

-Nie przesadzaj, stary. Jak nie dziś to jutro. I tak się nigdy nie wybijemy, kto nas będzie słuchał?

Mike cisnął słuchawką w podłogę, która tylko brzdęknęła.

-Co jest? –Spytał Brad. Właśnie siłował się z Dave’em i wyglądało na to, że wygrywa.

-Mark powiedział, że nie ma czasu przyjść na próbę. –Wycedził przez zęby. –Świetnie! - Tym razem krzyknął i wstał tak gwałtownie, że krzesło, na którym siedział upadło. Podszedł do okna i oparł się o parapet, patrząc gdzieś w dal.

-Spokojnie, Glue. Mark często tak gada, a potem i tak przychodzi. –Powiedział Joe. Właśnie leżał na łóżku i przeglądał Playboy’a.

-Hahn, odłóż te pornole! –Zganił go Rob i rzucił go kapciem Mike’a, który głucho odbił się od jego brzucha.

-To, że ty jesteś Żydem, nie znaczy, że reszta musi przestrzegać takich zasad, co ty. –Odgryzł się chłopak i przewrócił kartkę.

Shinoda przewrócił tylko oczami i odwrócił się do chłopaków.

-Nie rozumiecie, że jeśli teraz nie weźmiemy się do roboty, to nigdy nam się nie uda?! Jesteście na tyle tępi, żeby tego nie zrozumieć? Przestańcie zachowywać się jak dzieci!

Wszyscy spojrzeli na niego. Michaelowi pulsowała żyła na skroni. Czuł na nich ogromną wściekłość, pomimo, że nic mu nie zrobili. To w sumie była tylko wina Marka, ale oni też nie są święci. Oddychał płytko i szybko. Zagryzł wargę i zacisnął powieki. Miał ochotę wszystko zdemolować, wyżyć się na czymś.

Przez chwilę panowała cisza, którą postanowił przerwać Joe.

-Przepraszamy, ale to Marka teraz brakuje, a wyżywasz się na nas! Przykro mi, ale nie wykonamy jego partii!

-Dobra. –Powiedział zrezygnowany Shinoda. Podniósł krzesło i usiadł na nim.

Nagle usłyszeli czyjeś kroki na schodach. Drzwi się otworzyły i zobaczyli panią Shinodę.

-Hej, Michael, przyszła twoja koleżanka. Zaprosiłam ją do środka, bo na zewnątrz okropnie wieje. Jeszcze się przeziębi. Wejdź kochana. –Zaprosiła ją gestem i ujrzeli lekko zarumienioną Annę. Nieśmiało weszła do pokoju.

Mike wstał z lekko otworzonymi ustami. Brad kuksnął go lekko w bok i ten zaraz się „obudził”.

-Yyy cześć! Wejdź. –Powiedział, po czym się uśmiechnął. Jego mama spojrzała na niego wzorkiem mówiącym:„tylko nie zrób mi wstydu” i zamknęła drzwi.

-Ooo Annie, miło cię poznać! –Zaczął Brad i posłał jej szeroki uśmiech.

Reszta chłopaków poszła w jego ślady.

-No, nie dziwię się, że Mikey tak szybko zniknął z imprezy. –Wyszczerzył się Hahn. Shinoda tylko spiorunował go wzrokiem.

Anna uśmiechnęła się.

-Ja tylko… Przyszłam, żeby ci to oddać. –Wyjęła z torebki złożoną bluzę, podeszła szybko do Mike’a i oddała mu ją.

-Ahmm dzięki. –Uśmiechnął się, po czym rzucił ubranie na łóżko, trafiając przy tym (kto wie, czy nie specjalnie) Joe’go.

-To ja będę już iść. –Odwróciła się.

-Nie, nie, niee. –Zaczęli wszyscy protestować.

-Zostań. –Zachęcił Mike i  wskazał na fotel. –Usiądź.

-Niee, ja naprawdę muszę już iść. –Przerwała, by sprawdzić jego reakcję i zaraz dokończyła: -W sumie wpadłam tylko po to, żeby ci oddać bluzę.

Uśmiechnęła się na odchodne i wyszła.

-Odprowadzę cię! –Zaproponował Mike i wyskoczył za nią za drzwi.

Chłopaki spojrzeli po sobie z uśmiechami.

-No, no, ciekawie się zapowiada. –Zaczął Hahn. –Dzisiaj odprowadzanie do drzwi, a jutro pod dom!

-Haha Hahn, daj spokój! –Zaśmiał się Brad. –Dave! Nie pomagaj sobie drugą łapą!

-Ok., jestem! –Wpadł jak burza Shinoda, cały zarumieniony.

-Co? Ale z ciebie szybki chłopak! –Znów wypalił Joe i odłożył gazetę. Usiadł i wyciągnął się, prostując kręgosłup.

-Spadaj. –Odparł i usiadł zmachany i szczęśliwy, jakby przebiegł maraton i na dodatek go wygrał. –Zamiast gadać, weźmy się lepiej do roboty.

-Ale nie ma Marka. Jak chcesz cokolwiek zrobić?? –Spytał Rob i założył ręce na klatce piersiowej. Reszta pokiwała głowami.

-Sami będziemy śpiewać. –Po jego twarzy przemknął cień uśmiechu i natychmiast odwrócił się do komputera. 

 Zgodnie z jego przewidywaniami wybuchła panika, przerażenie i czarna rozpacz. Jak to oni mają śpiewać?! Przecież nie umieją, to Mark od tego był.

-Cisza!!! –Zagrzmiał Spike i natychmiast wszyscy się uspokoili. –Dajcie spokój, ludzie! Tylko spróbujemy, zobaczymy jak nam wyjdzie i wtedy pomyślimy co z tym zrobić.

-Nie odpowiadam za skutki uboczne na waszym zdrowiu wywołane moim wyciem. –Wyrecytował Joe i wstał.

-Taa.. –Jęknął Brad i wszyscy podeszli do Mike’a, który siedział przy komputerze.

-A co z nagrywarką? Kupiłeś nową? –Spytał Brad, nachylając się nad komputerem i patrząc w ekran.

-Czy wyglądam jakbym ją kupił? –Odpowiedział z ironią Mike. –Nie mam teraz kasy, ale obiecuję, że jak będę miał, to kupię nową, a tą wywalę! Ciągle się przycina i na dodatek dźwięk jest okropnie zniekształcony.

Reszta wydała tylko niezidentyfikowany pomruk i przysunęli sobie krzesła pod biurko, gdzie siedział Mike.

-To co, może najpierw spróbujemy z bezpiecznikiem*? 

***

-Nie możesz tego zrobić!

-Ależ owszem, mogę i zrobię to. Mam tego dość, rozumiesz?  Ciągle tylko się kłócimy, o teksty, o wszystko. Oni mnie nie rozumieją. Ty mnie rozumiesz, wolę ten czas poświęcić dla ciebie.

-Nie pozwolę, żebyś zaprzepaścił swoje szanse przeze mnie.

-Kotku, nie zrobię tego.-Objął ją ramieniem.

-Zerwę z tobą jeśli to zrobisz, jasne? –Spojrzała na niego badawczo.

Chłopak parsknął śmiechem.

-Który raz mi to już mówisz? Zgubiłem rachubę, gdy zagroziłaś mi tym jedenasty raz!

-Teraz mówię poważnie. –Cmoknęła go w policzek, po czym wstała i podeszła do walizki. –Idź i zrób lepiej jakąś herbatę.

-Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem, madame. –Ukłonił się, a potem szybko wybiegł z obawą, że zaraz oberwie. Jak nie poduszką, to czymś cięższym i ostrzejszym. 

Samantha uśmiechnęła się do siebie, po czym wstała. Była w jego pokoju. Cały obwieszony plakatami różnych zespołów, o których nigdy nie słyszała. Czasem się zastanawiała, czy na pewno do siebie pasują. Mają całkiem inne zainteresowania. To znaczy, wcale nie takie odległe od siebie. Czasem podobne… Ale to rzadko. On chciał być wielką gwiazdą rocka. Ciągle jej o tym mówił, gdy zaczęli się spotykać. Teraz nawet nie zaczyna tego tematu. Czy to jej wina? Może zajmuje mu zbyt wiele czasu, który mógłby poświęcić na próby? Pamięta ten pierwszy dzień, gdy go poznała. Dawali koncert z Grey Daze w pobliskiej knajpce. Szalała za nimi. Poznali się, zaczęli ze sobą chodzić, on zaczął olewać próby, tłumacząc to tym, że chłopaki z zespołu go denerwują. Ile w tym prawdy? Nie wiadomo. Boli ją to, że marnuje swój talent. Swój wielki talent, który nie każdy ma szczęście dostać. Nie może na to pozwolić.. A ona? Ona nie wiedziała kim chce zostać. Weźmie to, co przyniesie los.

  W pokoju panował mały bałagan nadając mu trochę chaotyczny wygląd, ale czuła się w nim dobrze. Jak u siebie. Było raczej przytulnie. Nie za wiele miejsca. Akurat.

-Zrobiłem ci zieloną, twoją ulubioną. –Wszedł do pokoju Chaz niosąc dwa lekko poobijane kubki. Ostrożnie postawił je na biurku, po czym podszedł do dziewczyny i objął ją w talii.

-Dziękuję.

-Jeszcze się nie rozpakowałaś? Może ci pomóc? –Kucnął obok walizki i zaczął ją otwierać. Nagle zauważył, że Sam dalej stoi w miejscu z kamienną twarzą. –Hej, hej, Sam, co to za mina?

Szybko wstał i położył ręce na jej ramionach. Spojrzał jej w oczy i ujrzał w nich pewnego rodzaju zagubienie. Miała pusty wzrok.

-Źle się czujesz? Boli cię coś?

-Nie… Ja… Zamyśliłam się. –Uśmiechnęła się niezbyt przekonywająco.

-Wiem! Jesteś głodna. Zrobię coś do jedzenia!

-Heh, Chaz, nie trzeba.

-Ok., to rozpakuję ci walizkę.

-Chester! –Krzyknęła. –Jesteś trochę nadopiekuńczy. Sama dam sobie radę, ale to później… -Podeszła bliżej niego. –Teraz mam ochotę na coś innego… -Zdjęła mu koszulkę, po czym zatopiła swoje usta w jego.

-Rozumiem. –Oderwał się od niej i uśmiechnął zawadiacko. Objął ją w talii i zagłębili się w namiętnym pocałunku. Po chwili znaleźli się już na łóżku.

-Zapowiada się bardzo ciekawa noc… -Wyszeptał jej do ucha.

__________________________*
*Stara piosenka Xero- Fuse (z ang. bezpiecznik) 
/ Angel.Park